Քայլում եմ դեպի կյանքի ուղին. 

Երկար չեմ մտածում,բանականությունս կորցրած ուզում եմ զգալ իրավիճակը,հասկանալ կրկին ինչու՞,ինչո՞վ…

Հետո մտածում եմ,որ ամեն ինչ կախված է ինձանից,իմ դեղին/կամ գուցե այլ գույներով/ երազներից:Մի տեսակ հուսահատություն,հետո մարդկային մի ամբողջ ճշմարտություն.«Փառք աստծո,ինձանից շատ ավելի հետ մարդիկ կան»:

Մի քանի րոպե խորը շունչ ու ես արդեն գտա հոգեկան անդորր:

Չեմ ուզում մտածել,ուզում եմ քայլել ու բթանալ,չմտածել,չերազել.չէ որ իմ սկզբունքն է սկզբունք չունենալը,բայց արի ու տես ,ռեալ մտածելը ևս սկզբունքներ են…հիմար,բութ,անիմաստ ու անհասկանալի,ինչպես բոլոր սկզբունքները:

Փլվում է ամեն ին ... Կարդալ շարունակությունը »