Մեր օրերում մարդու մասին ավելի շատ բան կարող ես իմանալ սոցիալական ցանցում նրա էջից, քան իր պատմածը լսելով կամ ինքնակենսագրականը կարդալով: Բայց մարդիկ մոռանում են, որ այն ամենը, ինչ իրենք այսօր սփռում են սոց. ցանցերում, մի պայծառ օր կարող է իրենց դեմ օգտագործվել: Քիչ չեն դեպքերը, որ Ֆեյսբուքում գրված ստատուսի կամ հրապարակած լուսանկարի համար մարդկանց ազատում են աշխատանքից կամ ընդհանրապես աշխատանքի չեն ընդունում` ծանոթանալով նրա էջի բովանդակությանը: Դրա համար պետք է շատ ուշադիր լինել, «կարելի»-ների ու «չի կարելի»-ների սահման մշակել ու հետևել դրան:

1. Չի կարելի սոցիալական ցանց մտնել ոչ սթափ վիճակում, առավել ևս այդ վիճակում մեկնաբանություններ կամ նամակներ գրել:

2.Չի կարելի սուգ կապել ու ստատուս գրել, որ ձեր ընկերներից ինչ-որ մեկը unfriend է արել ձեզ:

3. Երբեք սոցիալական ցանցերում մի բողոքեք ձեր տնօրենից, կոլեգաներից ու աշխատանքից:

4. Ֆեյսբուքի ձեր էջին մի կցեք երաժշտություն լսելու application-ները, հավատացեք` ոչ մեկին հետաքրքիր չի, թե դուք օրվա մեջ որ երգը քանի անգամ եք լսում, հատկապես եթե չեք փայլում երաժշտական ճաշակով:

5. Սոցիալական ցանցերում չի կարելի տեղադրել նախորդ գիշերվա փարթիի խենթ նկարները: Աշխատեք, որ ձեր նկարները չպատմեն ձեր արկածներով լի կյանքի մասին:

6. Չի կարելի անձնական տվյալների մեջ էլեկտրոնային փոստի հասցեն ու հեռախոսահամարը բոլորի համար հասանելի` փաբլիք դնել:

7. Չի կարելի ընկերների անձնական կյանքը կատակի տեսքով հանրության ուշադրությանը ներկայացնել: Եթե դուք քնած ու շատ ծիծաղելի դիրքով նկարել եք ձեր ընկերոջը, պարտադիր չի` դա բոլորը տեսնեն:

8. Չի կարելի փաստաթղթերի նկարներ հրապարակել: Շատերը, օրինակ, ցանկանալով ընկերներին ցույց տալ իրենց անձնագրի նկարը, հրապարակում են ողջ էջը` բոլոր կարևոր տվյալներով:

9. Չի կարելի սեփական էջը ու ընկերների պատերը ողողել ինչ-որ մրցույթի մասնակցող ձեր նկարով, հավատացեք` դրանից ձեզ ոչ մի օգուտ չկա, անվճար գովազդ եք անում ընկերների նյարդերի հաշվին:

10. Չի կարելի նամակագրության սքրինշոթեր հրապարակել, հավատացեք` չկա մի մարդ, ում սոցիալական ցանցում գոնե մեկ անգամ չեն «խոսացրել»:

14. Չի կարելի չափից դուրս շատ գրել ձեր գտնվելու վայրի մասին:

 21. Մի գրեք ստատուսներ, որը միայն դուք ու ձեր մտերիմ ընկերուհի Մարիշկան եք հասկանում` «տեսար չէ՞, ոնց ոտքերս ընկավ, Մաաաար» «կյանքս, ասում էի չէ՞» և այլն, և այլն... Դա կարելի է նաև նամակագրությամբ քննարկել: